وکیل برای شکایت، مطالبه و گرفتن وجه سفته

_{^{راه های شکایت برای مطالبه وجه سفته}}

• بر اساس ماده 307 قانون تجارت، فته طلب یا سفته، سندی است كه به موجب آن امضاكننده تعهد میكند مبلغی در موعد معين يا عندالمطالبه در وجه حامل يا شخص معين يا به حواله‌كرد آن شخص كارسازی کند.
•  سفته‌ نوشته‌ای است که به موجب آن، شخص تعهد به پرداخت مبلغی مشخص در تاریخی معین در حساب دیگری می‌کند.
• اگر کسی به دیگری بدهکار باشد، می‌تواند در یک نوشته معمولی نیز تعهد خود را ذکر کرده و به طلبکار بدهد. اما به دلیل این که سفته یک سند تجاری محسوب می شود و در قانون نیز برای اسناد تجاری، امتیازاتی در مقایسه با اسناد عادی در نظر گرفته شده است، بیشتر افراد ترجیح می‌‌دهند سندی که به این منظور دریافت می‌کنند، در قالب سفته باشد.
• سفته همانند یک برگه معمولی اما با امتیازات بیشتر است، بر این اساس، بدهکار با دادن سفته به طلبکار تعهد می‌کند که بدهی خود را در تاریخی معین بپردازد و اگر به تعهد خود عمل نکرد، طلبکار می‌تواند به دادگاه مراجعه کرده و با امتیازات پیش‌بینی شده در قانون، در مقام وصول طلب خود برآید.
• ارایه سفته همانند این است که فردی که پولی را قرض گرفته، بر روی یک برگه، این موضوع و زمان پرداخت را مشخص کرده است اما شکل و فرم تعهد از طریق سفته، متفاوت است و امتیازات بیشتری به دارنده آن می‌دهد.
• بر اساس ماده 108 قانون آیین دادرسی مدنی، خواهان می‌تواند قبل از تقدیم دادخواست یا ضمن دادخواست راجع به اصل دعوا یا در جریان دادرسی تا وقتی كه حكم قطعی صادر نشده است، در موارد زیر از دادگاه درخواست تامین خواسته کند و دادگاه مكلف به قبول آن است.
• در مواردی که دعوا مستند به سند رسمی باشد؛ خواسته در معرض تضییع یا تفریط باشد؛ در مواردی از قبیل اوراق تجاری واخواست شده كه به موجب قانون، دادگاه مكلف به قبول درخواست تامین باشد و خواهان، خساراتی را كه ممكن است به طرف مقابل وارد آید نقدا به صندوق دادگستری بپردازد. در تبصره این ماده نیز آمده است که تعیین میزان خسارت احتمالی، با در نظر گرفتن میزان خواسته به نظر دادگاهی است كه درخواست تامین را می‌پذیرد. صدور قرار تامین موكول به ایداع خسارت خواهد بود.
•  اگر فرد به دادگاه مراجعه کرده و تقاضای صدور قرار تامین خواسته را داشته باشد، طبق ماده 108 ممکن است مورد مشمول بند «د» (خواهان، خساراتی را كه ممكن است به طرف مقابل وارد آید نقدا به صندوق دادگستری بپردازد) بوده و لازم باشد که خسارات احتمالی تودیع شود.
•  اگر طلب در قالب سفته باشد، بر اساس مواد 219 و 309 قانون تجارت، دیگر نیازی به تودیع خسارات احتمالی نبوده و دادگاه مکلف است قرار تامین خواسته صادر کند.
• اگر طلب در قالب سفته باشد، بر اساس ماده 249 قانون تجارت، کسانی که مسوول پرداخت هستند، می‌توانند فراتر از صادرکننده باشند، ممکن است سفته با نقل و انتقال مواجه باشد که بر اساس این ماده از قانون تجارت، ظهرنویس یا ظهرنویسان نیز علاوه بر صادرکننده، به صورت تضامنی مسوول هستند.
• در مسوولیت تضامنی، شخص دارنده سفته می‌تواند به هر یک از ظهرنویسان برای دریافت کل مبلغ مندرج در سفته مراجعه کند و آن ها نیز هر یک مسوول پرداخت تمام مبلغ هستند.
•  به اصطلاح سفته بدون نام نیز سفته بدون نام همان سفته در وجه حامل است. به این معنا که صادرکننده تعهد می‌کند مبلغی را در وجه حامل یا آورنده سفته بپردازد.
• در سفته بدون نام یا در وجه حامل، نیازی نیست که حتما نام شخص مورد نظر قید شود و ذکر عنوان در وجه حامل یا آورنده، کفایت می‌کند. از این لحاظ، سفته با چک شباهت دارد. این در حالی است که چنین ویژگی در خصوص سند تجاری برات وجود ندارد.
•  در خصوص راه‌های وصول وجه سفته به این منظور شخص می‌تواند به دادگاه عمومی حقوقی مراجعه و دادخواست تقدیم این دادگاه و از این طریق، وجه خود را دریافت کند.